مقاومت شیمیایی کاشی ها

بررسی مقاومت شیمیایی انواع کاشی ها

این ویژگی تعیین کننده چگونگی رفتار سطح کاشی به هنگام تماس با مواد و عوامل شیمیایی بوده که یا به سطح کاشی آسیب رسانده، یا در آن نفوذ کرده و به زیبایی کاشی صدمه می رساند.

ویژگی های مقاومت شیمیایی در کاربرد هایی که کاشی در معرض مواد شوینده و محلول های خورنده قرار می گیرد، بسیار اهمیت دارد. معمولا کاشی های لعاب دار و بدون لعاب رفتار متفاوتی در برابر مواد شیمیایی از خود نشان می دهند. به طور کلی می توان گفت که کاشی های لعاب دار مقاومت شیمیایی بیشتری دارند، زیرا لعاب به عنوان یک پوشش نفوذ ناپذیر، تخلخل های سطحی بدنه را می پوشاند و اجازه ورود مواد خورنده به درون تخلخل های آن را نمی دهد. در حالی که تمایل به واکنش شیمیایی با مواد خورنده در کاشی های بدون لعاب بیشتر است.

کاشی ها مقاومت شیمیایی بیشتری نسبت به سنگ های طبیعی دارند و این مزیت باعث شده است تا کف پوش های محبوبت تری قلمداد شوند.

یکی از اجزای تشکیل دهنده سنگ های طبیعی آهک می باشد که در اثر برخورد با مواد اسیدی اکسیده می شود و تخریب ساختاری پیدا می کند. شوینده های قوی همچون جوهر نمک به سنگ های طبیعی آسیب می زند و سنگ های طبیعی با آغشته شدن به این مواد سوراخ سوراخ و سفید می شود و بعضا دچار شوره می شود. اگر روی سنگ های طبیعی مواد اسیدی ضعیف تری همچون آبلیمو بریزد باعث ایجاد لکه می شود.

تعیین مقاومت شیمیایی

اصل کلی در آزمون تعیین مقاومت شیمیایی، بر تاثیر انواع مواد خورنده بر سطح کاشی و بررسی ظاهری اثرات ناشی از واکنش ها استوار است. مواد خورنده یا محلول های آبی آزمون مورد استفاده در این تست به شرح زیر است:

اگر چه چنین محلول هایی را می توان به راحتی با غلظت های مورد نظر ساخت، اما شرکت های شیمیایی نیز این محلول ها را به صورت آماده در اختیار آزمایشگاه ها قرار می دهند. کاشی های لعاب دار و بدون لعاب به روش های متفاوتی در معرض مواد خورنده قرار می گیرند که به تفضیل در ادامه آمده است.

مقاومت شیمیایی کاشی های لعاب دار

مواد شیمیایی مورد استفاده در این آزمون به کمک یک استوانه شیشه ای و درپوش بر روی سطح کاشی ریخته و منافذ بین ظرف و کاشی با چسب سیلیکون بسته می شود.

هنگامی که محلول خورنده، مواد شوینده خانگی، نمک استخر شنا و یا اسید سیتریک می باشد. محلول می بایست به مدت 24 ساعت با کاشی در تماس باقی بماند و سپس با آب شسته شود. اما اگر محلول های خوردنده محلول های اسید هیدروکلریک و هیدروکسید پتاسیم باشند، لازم است که تماس با کاشی به مدت 4 روز ادامه یابد و محلول ها هر روز هم زده شوند و پس از دو روز نیز تعویض شوند. پس از این مدت می توان کاشی را با آب روان شست. مرحله بعدی، تشخیص میزان خوردگی سطح لعاب و گروه بندی مقاومت شیمیایی کاشی می باشد. پس از خشک کردن سطح لعاب، می توان از یک مداد با نرمی HB جهت تشخیص ایجاد خوردگی در سطح لعاب استفاده نمود. با بررسی محلول های مختلف و پاک شدن اثر مداد با روش های گوناگون گروه های مقاومت شیمیایی برای کاشی ها تعیین می شود.

کاشی هایی که در گروه های بالاتر تقسیم بندی می شوند در برابر شوینده های خانگی قوی مانند وایتکس و جوهر نمک مقاومت زیادی دارند و به هیچ عنوان دچار آسیب نمی شوند.