در سپیده دمی که آسمانِ زمین، به میهمانیِ نور نشست،
از فرازِ حرا، ندایِ «اقْرَأْ» شکافت سکوتِ قرون را...
بعثت، آغازی شد بر نوشدنِ اندیشه، بر بالِ فرشتگانِ وحی؛
آیینه ای از جبریل تا قلبِ محمد(ص)، که آینه وار، تاباند تجلّیِ حق را.
اینجا، مُهرِ ختمِ پیامبران، بر تارکِ تاریخ زده شد؛
از کویرِ بتان تا بهارِ یکتاپرستی، نسیمی آمد از جنسِ رحمت.
مبعث، نه تولدِ مردی که زایشِ امّتی است:
امّتی که «قلم» شد، «عدل» شد، «ایمان» شد...
تبریک میگوییم این عیدِ شکوفاییِ انسانیت را؛
عیدی که در هر ذره اش، عطرِ آگاهی و عشق میپیچد.
خجسته باد این روز، که نامِ محمد(ص)، بلندایِ آسمانها را به زمین دوخت،
تا انسان، مسافرِ خاک تا افلاک شود...
اللهمّ صلّ علی محمد و آلِ محمد